WYOBRAŹNIA – Siejba żyta

W pewnym sensie rok na wsi nie zaczyna się z pierwszym dniem stycznia, ale tak jak za pra pradawnych czasów jesienią, tuż po tym, gdy koło prac polowych zamknęło się podsumowaniem w postaci żniw i dożynek, i nastąpił siew. Ważnym momentem było święto Matki Bożej Siewnej, które zamykało i otwierało zarazem cykl życia zbóż. I tak po tzw. pierwszej orce następowała celebracja pierwszego siewu zbóż ozimych. Szacunek dla gospodarza-siewcy był niezmierny, gdyż  zgodnie z tradycją porównywano go ze Stwórcą, który daje życie i dzięki któremu powstaje nowe ciągle życie.

Poznaj zwyczaje i tradycje podczas pierwszego siewu zboża.

Wiersz o siewie jest trochę patetyczny, trochę uroczysty, a trochę bardzo zwyczajny, gdyż siejba jest sprawą z jednej strony bardzo prozaiczną, z drugą – trochę metafizycznie. Oto siewca idzie skiba za skibą i dłonią cierpliwie rzuca ziarna. W drugiej warstwie tekstu zawarta jest filozofia siewu – dlaczego jest to kluczowy moment roku. Siew dawał ludziom poczucie bezpieczeństwa i nadzieję na przyszły rok. W sianych ziarnach już widziano już gotowe bochenki i cieszono się nimi. Gospodarz-siewca czuł dumę, gdyż dobre, zdatne do siewu  ziarno świadczyło o jego gospodarności i zasobności, a sama czynność, wręcz sakralna w wymowie  – dodawała poczucia godności. Domownicy cieszyli się wizją przyszłego obfitego roku. Tzw. komornicy oraz żebrzący odczuwali nadzieję, że przy dobrych przyszłych zbiorach – i oni nie zostaną pominięci w dobroczynności. Siewca mnożył zbiorową dobrą przyszłość.

Spójrz na słowa klucze tekstu: otwórz nimi przestrzeń w swojej wyobraźni…  Pomyśl, z jakim nastawieniem zaczynasz czynności? – zwłaszcza te, które są cięższe lub niespecjalnie chciane. Przypatrz się, czy intencja trochę nie wpływa na rezultat?

Pomyśl, kiedy dla Ciebie zaczyna się Twój osobisty nowy rok? Na wiosnę? Na urlopie? W styczniu? W urodziny?

Pomyśl, jak zaczynasz każdy dzień?

Poczytaj o zbożu.